Wat is er gebeurd; the story

......Voor mijn bezoeken in Turgetreis wilde ik nog even snel de vertrekinformatie in mijn hotel "Isis" ophangen. Een beetje krap in mijn tijd rij ik geergerd in z'n één de steile helling van dit hotel weer ophoog.
Ik verfoei mijn auto die deze helling niet in zijn 2 trekt en bedenk nog net op tijd dat ik wel even van de tijd gebruik kan maken om mijn gordel om te doen....

Bovenaan de helling gekomen vloek ik weer van binnen omdat ik werkelijk waar hier nooit kan zien of er dan wel iets van links dan wel iets van rechts komt.

Om één en ander iets beter te kunnen zien, besluit ik iets verder de weg op te rijden en dan zie ik in mijn linkerooghoek met een flinke vaart een rood scheurmonster aankomen.

Vanaf dat moment weet ik eigenlijk niet zoveel meer. De beelden in mijn dromen de afgelopen week vertellen mij dat ik de rode auto in volle vaart op me af zie komen en ik bedenk op dat moment hoe en of ik hem nog kan ontwijken, maar het is al te laat. Op dat moment schiet nog door me heen hoe ik de klap die ongetwijfeld gaat komen het beste op kan vangen en dan wordt het zwart...

De volgende herinnering zijn teveel schreeuwende turken rondom mijn auto en ik voel dat iemand mijn telefoon van mijn nek plukt en vraagt wie ze het beste kunnen bellen. Hoe graag ik dat ook wil zeggen... ik heb geen idee.
Het volgende moment gaat mn portier open en spreekt er iemand in gebrekkig engels dat hij dokter is en vraagt me uit te stappen en mee te lopen naar de receptie. Ik weet nog dat ik dacht: "die is gek... ik ben dan wel geen dokter, maar met dit gevoel in mijn schouder en nek ga ik voorlopig helemaal nergens heen!!" Ik hoor iemand 'ambulance' schreeuwen en nog ergens in de verte hoor ik iemand 'canim, are you ok....?' fluisteren...

Dan open ik mijn ogen liggend in een gillende ambulance en kijk om me heen. Jou ken ik niet... jou ook niet en jou al helemaal niet.. en ik voel me doodeenzaam.

Aangekomen in het ziekenhuis gaat alles in een stroomversnelling. 6 mensen zitten aan me te plukken terwijl tegelijkertijd de politie met een blaastest komt en één of andere vertegenwoordigster van het ziekenhuis met een papiertje dat ik DIRECT dien te ondertekenen (... ben niet gek...).
Dan worden al die mensen erop attent gemaakt dat ik niet een toerist ben en dat ze me direct met rust dienen te laten.
Ik zie naast me waardevolle gezichten van collega's en vrienden en dan is het goed.

Die middag breng ik door met het maken van rontgenfoto's en een mri scan. Doet me allemaal niks, zolang ik maar geen spuiten en prikken zie...
Na een lange middag eindelijk naar mijn ziekenhuiskamer. Na ja, ziekenhuiskamer... menig hotelkamer ziet er slechter uit en ik begin langzaam maar zeker me iets beter te voelen.

TOTDAT;;;;;; daar komt ze hoor. Vrolijk kijkend binnen lopend met een bakje met daarin ja hoor... een SPUIT! en niet zomaar 1 neeeeeeeeee meerdere! Infuus moet worden aangelegd, bloed afgenomen en lekkere cocktail in de rechterbil...
Met mijn beste turks maak ik op dat ze zegt; "huil je nou....?" De hele middag stoer geweest en ja... nu moet ik huilen en mis ik mijn mama en papa.. sorry maar ik HAAT spuiten :(

Die nacht moet ik blijven en wachten op de uitslagen van mijn onderzoeken. Ik slaap slecht en zie voortdurend die auto van links op me afkomen. Gelukkig gaat mn laatste bezoek om één uur 's nachts weg en is de eerste er alweer om 5 uur 's morgens.
Ik word om 4 uur wakker en maak uit de 2 rozen in mn bed op dat ik 's nachts ook bezoek moet hebben gehad ;)

Om half zeven wordt het 2e infuus aangelegd en moet er weeeeeer bloed geprikt worden en een cocktail in mn bil.....

Wat een ellende.....