Een nieuwe liefde: Zuid-Afrika

Met een brok in mijn keel neem ik afscheid van een familie die me tot in het diepst van mijn hart heeft geraakt. Wat is het dat dit gevoel bij mij losmaakt? Is het de manier waarop hier de natuur onlosmakelijk is verbonden met de mens, is het de vrijheid, is het de rust? Is het de bewustwording deel uit te maken van een veel groter geheel? Of is het misschien de band die ik voel met mijn zus sinds ik hier voet aan de grond heb gezet? Het ondefinieerbare gevoel van verbondenheid met dit land, dat ik eerst niet kon thuisbrengen en begrijpen van haar, maar nu voel in iedere vezel van mijn lijf?

Zuid-Afrika, Johannesburg. Anders dan gepland meld ik me aan in het Bemanningscentrum. Een dubbel gevoel van opwinding en gemis. Opwinding; omdat ik eindelijk zal gaan kennismaken met het land dat het hart heeft gestolen van zo velen en in het bijzonder mijn grote zus. Gemis, omdat het niet compleet voelt om zonder haar te gaan. In de briefingkamer komt tot mijn grote verbazing mijn surrogaat ‘tweeling-zusje’ en ex-Gogo collega binnenlopen en ik voel dat dit geen toeval kan zijn. Dit is geen avontuur dat ik in mijn eentje moet gaan beleven, maar mag gaan delen met een bekende...

De vlucht vliegt letterlijk voorbij met enthousiaste V.U.T'ers die op het put staan de wereld te gaan verkennen en uitgebreide bij-klets-sessies over de good old ‘Gogo- Times’. Tot het moment daar is dat de captain het commando "Cabin crew, prepare for landing" geeft. Hier zijn we dan, daar ga ik dan. Zuid-Afrika.

De route is reeds uitgestippeld, en een enkel telefoontje bevestigt mijn komst en die van 3 collega’s naar een wereld die zich al vele jaren gevormd heeft in de kamers van mijn gedachten en zeer snel omgezet zullen worden in pakbare herinneringen.

Maar laten ze zich ook pakken in letters op papier? Ik zal het gaan proberen, omdat ik deze reis niemand wil onthouden, omdat het een dusdanige indruk op me heeft gemaakt, welke hoe dan ook van invloed zullen zijn, op wat voor manier dan ook, op mijn kijk op de wereld, de natuur, wilde dieren en mijn bloedeigen toekomst.

Terwijl je hier uitkijkt over de grote wijde vlakten die zich vele kilometers voor je uitstrekken, laat je langzaam tot je doordringen wat je hoort, wat je voelt en wat je ziet.
Ik hoor... niks, bijna niks dan. Het enige dat ik hoor is het waaien van de wind. Het waaien van de wind! Als een sterke kracht, niet doorbroken door lawaai, razende auto’s, pratende mensen, schreeuwende sirenes, niet eens door het tikken van een klok.
Ik voel... Alles. Ik merk dat ik hier in staat ben om te voelen. Echt te voelen. De wind door mijn haren, de zon op mijn huid, de grond onder mijn blote voeten. Uit mijn hoofd en gedachten te treden en te ervaren hoe het lichaam elke prikkel van deze omgeving gulzig in zich opneemt. Bang het spoedig weer te moeten inleveren voor gedachtes, stress en verplichtingen.
Ik zie... oneindige vlakten, nauwelijks aangeraakt door mensenhanden. Puur, sterk, uitgestrekt.

Bijna koppig en trots overeind. Ondenkbaar ooit zich gewonnen te laten geven aan de grillen en infrastructuur van mensen. Mens en dier staan hier zo dicht bij elkaar. Hier wordt je opgenomen door een familie die van alle kanten liefde, respect en vertrouwen uitstraalt. Gewoon door de eeuwenoude instincten, rangordes en natuurwetten te volgen en hier naar te leven. In hun relatie naar elkaar, hun gasten en hun dieren. Vol bewondering kijk ik naar de omgang met (wilde) dieren. Van leeuwen tot slangen, van paarden tot apen. Ik aanschouw een bepaalde moeiteloosheid en passie van weerszijden.

Door elkaar te waarderen en respecteren met ieders eigen karaktertrekjes, houdingen, sterke en zwakke punten vormt zich een immens sterke band zonder te hoeven forceren of te acteren. Wonderbaarlijk en confronterend.

De volgende ochtend wakker worden met enkel de opwinding in mijn lijf voor dat wat er die dag gaat komen, ver weg van angsten, heimwee, twijfels en verplichtingen.
Terwijl ik geniet van een wandeling met de leeuwen, de grote boa om mijn nek, het vlooien van Jessica de Baboon en het ademloos kijken en luisteren naar de kennis van de zoons, voel ik me gezegend dat ik hier ben en het zet me aan het nadenken waarom het leven loopt zoals het loopt en wat het doel kan zijn.

Dan voel ik hoe Pinto en ik door respect en waardering een bepaalde balans vinden samen die ik bijna mysterieus zou willen noemen. De moeiteloosheid en de passie die we duidelijk delen voor dit landschap, deze ruimte en vrijheid. Deze zelfde verbondenheid aanschouw ik als stille getuige tussen het paard en de getalenteerde jongen naast me.
Ik voel zijn gespannen spieren onder me, ik hoor het getrappel van zijn hoeven op de grond, ik zie zijn oren fier naar voren laat de controle los. Dat is wat ik hier heb mogen leren.

Ga maar lief dier en ren, ren zo hard als je kan!!! Ik ga met je mee.

Wanneer we terugvoeren naar een zachte draf voel ik dat dit niet de laatste keer kan en mag zijn dat ik hier ben. Wat is het dat dit gevoel bij mij losmaakt in iedere vezel van mijn lijf?