Geniet van de kleine dingen...

Daar zit ik dan. Het winterzonnetje verwarmt mijn gezicht terwijl ik me nestel in m´n raamkozijn. Onder mij zie ik winkelende mensen voorbijkomen. Heel veel verschillende mensen met heel veel verschillende achtergronden, geloven, denkbeelden, angsten en dromen.

Ik hou van dit plekje, dat mij mijn eigen "I´m on top of the world"-gevoel geeft. Mijn thuis, mijn stukje rust in deze hektische wereld die nu onder mij door en even aan mij voorbijgaat. Mijn gedachten dwalen af naar vorige week... Toen kwam ik net terug uit Dar es Salaam, Tanzania; Afrika... Als ik zo terugkijk, lijkt het net een droom....

Donderdag 25 januari 2007, meldingstijd: 08:50, briefingstijd: 09:00, bestemming: Dar es Salaam, Tanzania.
Uitgelaten, gespannen en trots stap ik met Jos het bemanningscentrum binnen. Samen zullen we de komende 3 dagen van Amsterdam naar Dar es Salaam vliegen en weer terug.

Spannend, onze eerste ICA. De bestemming is ons net een week bekend en of het al echt tot me doordringt betwijfel ik. 12 uur later stap ik met 32 graden het vliegtuig uit in Afrika, hoe bizar is dat! Voor het eerst in mijn leven zal ik de evenaar overvliegen en voet zetten aan een totaal voor mij nieuw continent.

Nadat we ons hebben aangemeld en de Senior Purser en Purser hebben ontmoet gaan we naar de briefingskamer en maken daar kennis met de overige bemanning. Na een uitgebreide briefing lopen we gezamelijk naar de gate. Alsof we elkaar allemaal al jaren kennen wordt er lekker gekletst en gepraat over van alles en nog wat en wederom verbaas ik me over de vriendelijkheid en spontaniteit van iedereen.

Dit keer zullen ze me niet hebben; aangekomen bij het detectie-poortje leg ik netjes m'n koffer op de band, horloge en armband in het bakje, jasje erboven op, trap mijn schoentjes uit en loop door het poortje. Heerlijk om alweer iets meer ervaren te zijn ;)!!

Vol verbazing loop ik het vliegtuig binnen; GROOT!! Wanneer alle passagiers zijn ingestapt kunnen we vertrekken. Trots kijk ik de cabine in en verbaas me over de verscheidenheid aan passagiers. Jong, oud, blank, zwart, families, alleenreizenden, aandachttrekkers en verlegen gezichtjes passeren mijn netvlies. Ik merk dat ik toch onbedoeld mensen in hokjes plaats en tik mezelf op de vingers! Je kunt kijken en kijken. Dát heb ik geleerd. De kunst is om te kijken zónder vooroordelen. En met respect voor het feit dat de ander nou eenmaal per definitie anders is. Verwacht het onverwachte en sta open voor ontmoetingen. Kom maar op, ik ben er klaar voor!

De 10 uur durende vlucht met een tussenlanding in Kilimanjaro gaat als een film aan me voorbij. Maar dan wel een film die je volledige aandacht vraagt en krijgt. Volledig met opbouwende spanningen, een onverwacht plot, special effects én dit keer een happy end ;). Ik verbaas me over een dronken passagier die alle duanebepalingen aan zijn laars heeft gelapt en het voor elkaar heeft weten te krijgen om liters alcohol aan boord te smokkelen... Hebben wij net besloten geen alcohol meer te schenken, neemt ie gewoon hun eigen flessen te hand!! Ik verbaas me over de vriendelijkheid van de Afrikanen. Ik verbaas me over de gesmeerde samenwerking van de bemanning. Ik verbaas me over mijn eigen kunnen en inzet.
Alsof we nooit iets anders hebben gedaan lopen Jos en ik de cabine door, delen de maaltijden uit, maken praatjes met de passagiers, bouwen trolleys op, werken onze checklijst af en krijgen de brede glimlach maar niet van ons gezicht. Vissen in het water; Hier voelen we ons thuis!

Toch is het natuurlijk niet allemaal goud wat er blinkt en langzaam aan voel ik de blaren op mijn voeten, de vermoeidheid in mijn benen en de opkomende pijn in mijn hoofd. Even betrap ik mezelf erop dat ik blij zal zijn straks in m'n bed te liggen en vraag me ineens af: "word ik oud...?".

Aangekomen in Dar es Salaam worden we als koningen en koninginnen onthaalt. Onze koffers worden uit handen genomen en het busje voorgereden. Jammer dat het al zo donker is. Tijdens de rit naar het hotel wordt er druk gepraat over plannen voor de komende 24 uur, wie er nog gaat borrelen en worden de gebeurtenissen van de vlucht nog eens doorgenomen.
Om 23:30 lokale tijd stappen we het hotel binnen en nog steeds is het niet tot me doorgedrongen dat ik ineens in Tanzania sta.... Wanneer ik m'n kamer binnenstap besef ik me dat wanneer ik nog iets wil gaan drinken ik direct m'n uniform moet vervangen voor iets makkelijks en koelers (!) en de haren los moet gooien. Tevreden kijk ik vijf minuten later in de spiegel. Mijn zwarte avondjurkje pas ik nog steeds en hoewel de benen iets bruiner hadden mogen zijn ben ik tevreden met het resultaat. Dan ineens bedenk ik me: de malaria-mug!!!!

Met name 's avonds actief. Bedek de huid met lange mouwen, broekspijpen, sokken en schoenen. Smeer u van boven tot onder in met muggenmelk en slik Malariapillen.... Daar gaat m'n jurkje en wordt vervangen door een lange broek en lange mouwen... Helaas.

Na 2 glaasjes wijn besef ik mij ineens dat de verhalen van onze co-piloot mijn ene oor ingaan en het andere weer net zo hard uit.... Geinteresseerd luisteren is er niet meer bij en ik voel me letterlijk slaapdronken. De jongste van het stel, maar ook de eerste afhaker. Ik ga m'n bed opzoeken. Morgen weer een lange, intensieve dag.

De volgende ochtend leer ik direct de vrijblijvendheid van afspraken onder de crew. Om negen uur ontbijten moet je dus niet al te serieus nemen. Zit ik daar in mijn eentje met mijn goede gedrag aan een idioot grote ontbijttafel. Ergens vind ik het ook wel lekker om even alleen nog wat meer wakker te worden en te genieten van het geweldige uitzicht buiten. Palmbomen wuiven voor het raam heen en weer, het uitgestrekte groene gras over de heuvels is zéker groener dan thuis en het zwembad lonkt. Het uitgebreide ontbijtbuffet doet mijn hart een sprongetje maken en terwijl ik tevreden neerstrijk met teveel eten op mijn bord druppelen langzaam maar zeker de collega's binnen.

Na het ontbijt ga ik even naar m'n kamer om me klaar te maken voor die dag. Vandaag zal ik samen met Myrna een project gaan bezoeken van Wings of Suport. Een door deze organisatie gebouwd schooltje om precies te zijn. Waar we precies heen moeten, geen idee, maar we hopen dat de lokale bevolking ons kan helpen. De enige hints die we hebben voor deze tocht zijn dat we een taxi bij het hotel richting de haven moeten nemen, daar met de boot over moeten, dan de weg moeten volgen, deze op een gegeven moment haaks naar rechts gaat, we daar de onverharde weg op moeten en het dan aan de lokalen moeten vragen waar we heen moeten.... Ben benieuwd.

De dag is geweldig. Iedere belevenis is één groot avontuur. Taxichauffeur Alex blijft de hele dag bij ons en laat ons de hele omgeving zien. Allereerst het schooltje. Het kippenvel staat zelfs met 32 graden op de teller over m'n hele lichaam. Ik ben in Afrika en maak deel uit van een Foster Parents promo-filmje. Zó voel ik me. Heel vreemd. Dat wat altijd een ver van je bed show is geweest en ik ken van plaatjes en filmpjes is ineens werkelijkheid. Tientallen kleine kindjes in uniform dwarrelen om ons heen. Van beide kanten verwondering, spanning, aftasten. Na een tijdje durft 1 meisje het aan om me aan te raken. Met haar kleine vingertjes probeert ze mijn blanke huid van mij af te vegen..... Als dat niet lukt, schrikt ze ontzettend en zet het op een rennen....
De gastvrijheid is enorm. We krijgen een uitgebreide rondleiding en mogen alles zien en vragen wat we willen.
Het project heeft ze een eind op weg geholpen, maar ze zijn er nog niet. Hun grootste wens is een kopieermachine... En dan zijn we hier boos en teleurgesteld als we nét niet dat huis kunnen kopen of dat onze buurman ineens met een grotere auto voor komt rijden dan jij hebt....

Later die dag zijn we nog de getuigen van een geweldig azuurblauwe zee, een ontzettend stinkende vismarkt en leren we tijdens de lunch Alex iets beter kennen. Verhalen over drugs, armoede, HIV, vergiftigingen en corruptheid maken ineens deel uit van de werkelijkheid. Even voelen we ons één van die toeristen die straks weer in hun eigen bed in slaap zullen vallen en waarvan de lokale bevolking hoopt dat we ze in onze gedachten mee naar huis zullen nemen en iets doen met deze informatie....

Wanneer je dan net terugbent uit Afrika en geconfronteerd bent met de armoede en eenvoud aan de andere kant van de evenaar, doet dat best even pijn.
Begrijp me niet verkeerd, zelf ben ik ook geen wereldverbeteraar of moeder Theresa, zeker niet. Maar ik denk wel dat we soms iets meer mogen stilstaan bij het feit dat er meer is dan ons eigen huis, eigen straat, eigen stad, eigen land en eigen leven. Overvolle agenda´s verschuiven de wereldproblematiek naar de achtergrond en zo worden we slaaf van de tijd en de heersende moraal.

Vooralsnog geniet ik hier nog even van het warme winterzonnetje dat mijn gezicht verwarmt; het zijn tenslotte de kleine dingen die het doen...

Liefs Rianne

"Met m'n hoofd in de wolken en de wereld aan mijn voeten"