Turbulente trainingsreis....

D-day, donderdag 18 januari 2007

Herinner je je nog die winderige donderdag vorige week, waarin je blij was dat JIJ die dag niet in de lucht hing (of misschien ook wel....)? Die dag, daarover wil ik je graag vertellen....

Daar sta je dan, out of the blue helemaal klaar voor een 2e trainingsvlucht. Midden in de nacht opgestaan om rond 4:00 deelnemer van het ns-nachtnet te worden en
gelaten te aanschouwen dat een tripje naar Schiphol midden in de nacht écht ruim een uur gaat duren.
Het uniform is gestreken, het haar in de krul, de ogen aangezet met dikke mascara en de lippen gestipt. Mijn trolley rijdt gedwee met me mee en terwijl mijn nieuwe schoenen alweer tekenen van blaren afzetten op mijn hakken herhaalt zich constant dat ene zinnetje zich in mijn hoofd: "Inlopen is een fabeltje....".

Tegelijkertijd dat ik een dronken zwerver van m'n trolley schud (die deze beschouwt als een enkele reis paradise) troost ik mezelf met de gedachte dat ik die middag om 13h weer terug wordt verwacht op Nederlandse bodem en dan heerlijk mijn bedje zal kunnen opzoeken, toch?

Aangekomen op Schiphol centrum ren ik zo goed en zo kwaad als dat gaat richting het
bemanningscentrum. De druilerige regen huilt de nacht pikzwart. Aan de wind te voelen kan het nog wel eens wat worden vandaag met het weeralarm van het KNMI. Maar een stewardess is een stewardess en zolang een vliegtuig 'fit-to-fly' is, ben ik dat ook. Geen vuiltje aan de lucht!

Met al iets meer zekerheid dan de vorige keer stap ik samen met medecursist Jos trots het bemanningscentrum binnen. Strak in pak en vergezeld van een brede glimlach maken we ons klaar om te ´swipen´. De aanmeldprocedure gaat alweer iets meer vanzelf en de gezichten achter de verschillende balies raken langzaam aan vertrouwd.

Meldtijd 05:45, briefing 05:55. Bestemming: Rome. Huidig tijdstip: 05:15. Nog voldoende tijd om de inmiddels 2e panty met ladder (sorry, ik ben nou eenmaal niet zo'n dame..) te vervangen en een kop koffie te nemen om helemaal wakker te worden. Ruim op tijd stap ik de purser-voorbereidingskamer binnen en tref daar in jolige stemming mijn purser aan. Het vroege tijdstip van de dag vervaagt bij de eerste kennismaking. Na wederzijds aftasten is er voldoende ruimte voor grapjes en is het ijs gebroken.

In de briefingkamer maak ik kennis met de overige bemanningsleden waarmee ik deze
ochtend naar Rome zal vliegen. Wederom verwonder ik me over de vriendelijkheid van een ieder en de twijfels en onzekerheden die ik eventueel nog had verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Na de briefing lopen we samen naar de gate alwaar we na het passeren van de wachtende
passagiers als eerste het vliegtuig instappen. Na de nodige checks en voorbereidingen voegt de cockpit-bemanning zich aan ons toe en denk ik dat het feest kan gaan beginnen.
Dat kan het zeker.... De captain vraagt mij of ik bekend ben met 'een slot' en vertelt me direct daarachteraan dat ons 'slot' op zo'n 3 uur staat. Ok. Ok. Ok..... Even mijn lessen terughalen....

Voor de gemiddelde 'luchtvaartleek' betekent dat dus een vertraging van 3 uur. Duidelijke taal. Niet leuk. Koffietje dan maar?

Na ruim een uur wachten, koffie drinken, vergeten XXSAC kaart halen, wachten, gescheurde nagel verzorgen, wachten, elkaar wat beter leren kennen, wachten, komt de eerste onverwachte mededeling van die dag: Vlucht KL1597 met bestemming Rome wordt
gecanceld. Van de kaart gehaald, verdwijnt, foetsie....
Jan de purser deelt me mee dat ie dat echt nog nóóit heeft meegemaakt en maakt mij de blije getuige van duidelijk een heel bijzonder feit. Een klein beetje trots voel ik me wel. Geen idee wat ik nu moet doen, maar dat ik morgen op de cursus iets te vertellen heb moge duidelijk zijn! Me op dat moment nog he-le-maal niet bewust dat dit pas het begin is van een wel erg turbulente dag....

Terug op het bemanningscentrum hangt er een gespannen sfeer in de lucht. De luchtvaartwereld is groot, maar de tam-tam snel. Volop wordt er gesproken over
windsnelheden, 'slottijden', dé gecancelde vlucht naar Rome, weersverwachtingen en
mogelijke noodsenario's. Piloten halen onderling herinneringen op aan de storm van 2002, 1998 en een enkeling denkt met weemoed terug aan 1989. Spanning hangt in de lucht, hoewel ie mij op dat moment eigenlijk straal voorbij vliegt. WANT WAT NU???

Inmiddels is het half 9 's ochtends en had ik eigenlijk alweer achter de trolley op weg terug naar Amsterdam moeten staan. Maar niks was minder waar.... Samen met Kees van de Inflight Support maken we een uitdraai van mogelijke vluchten. Kees zoekt naar een gelijke. Rome is een zogenaamde ' extra long Europe' vlucht en Kees selecteert dan ook eerst op een even lange vlucht.... Ik zie de uren al aan me voorbijvliegen en met een B-737 type examen de volgende dag in het vooruitzicht begin ik toch langzaam maar zeker te stressen....
Voorzichtig tast ik mijn speelruimte af en zet in op Barcelona.... Oslo? Helsinki? Allemaal vluchten met een 'B.I.P.-bemanning', geen briefing, vertraging enz... Geen opties dus.

Dan ziet m'n oog Manchester. Kan ik het wagen dat te vragen? Dat is een écht
heen-en-weertje, moge dat duidelijk zijn. Kees weet het ook allemaal niet meer en checkt de Manchester-vlucht. Lastig. Geen briefing, dat betekent in m'n eentje naar de gate. Kan ik dat wel? Nou kom op Kees, ik ben geen klein kind meer, die gate weet ik vast wel te vinden!
Wanneer ik Kees heb overtuigd van mijn zelfstandigheid strijk ik nog even bij mijn
'Rome-bemanning' neer en bij de zoveelste kop koffie deze ochtend nemen we de stand van zaken door;windsnelheden, 'slottijden', dé gecancelde vlucht naar Rome, weersverwachtingen en mogelijke noodsenario's passeren wederom de revue.

Om half 10 sta ik op, strijk m'n rok glad, stift even de lippen bij en loop ik, jaja he-le-maal alleen naar gate D-55. Ik passeer de wachtende passagiers in de rij bij de handbagage check.
Onwetend en trots loop ik om het poortje heen totdat een vriendelijk lachende meneer
Marrechausee mij tegenhoudt en vriendelijk verzoekt of ook ík even door het poortje wil... Beetje genant, inderdaad....

De slurf kan ik nog niet door en na 10 minuten wachten komen uit verschillende
windrichtingen andere blauwe pakjes aanvliegen. André stelt zich voor. Hij komt zojuist met Silvia en Nancy uit Manchester gevlogen. Gevolgd door Mandy, kersvers en zo fris als een hoentje van huis gekomen, even als Ilse. Bij het voorstellen schiet communicatie les 1 door mijn hoofd; LUISTEREN en de namen herhalen.... Dan besef ik dat deze herinnering niet
tegelijk samengaat met het daadwerkelijk luisteren... Namen schieten door m'n hoofd. Ik probeer gezichten te onthouden en de juiste namen aan die gezichten te koppelen. Na ja, dat wordt nog eens vragen zometeen.

Daar gaan we weer, pre-flight check, security-check en kijk daar komen de gouden strepen aan! Captain Peter en Co-piloot Hilke stellen zich voor. Gelijk wordt daarbij medegedeeld dat we niet op tijd zullen vertrekken (goh, verrassend) en de vertraging op dat moment zeker 50 minuten is.....
Toch besluit de grond in samenspraak met purser en captain de passagiers in te laten
stappen. Voor mij is de taak weggelegd om samen met André te assisteren bij het boarden. Dat is leuk. Zo kan ik alvast even alle passagiers zien en in de welbekende hokjes plaatsen:
lastig, lekker, lui, verwend, makkelijk, toerist, gevoelig, vliegangst en zakenlui. Easy is that! Af en toe dwaalt mijn blik af naar het toestel aan de gate en verbeeld ik het me nou of gaat dat helemaal heen en weer...? Een vrouwelijke passagier volgt mijn bezorgde blik en vraagt of dat
zo hoort en of dat wel veilig is. André helpt me uit deze situatie met allereerst de zin in mijn oor te fluisteren: "Beloof niks dat je niet waar kunt maken en wees altijd eerlijk" en beantwoord vervolgens de vraag van de vrouw.

Wanneer iedereen binnen is en zich begint te 'nestelen' voor de vlucht, worden de deuren gesloten en maakt de bemanning de cabine op haar gemak klaar voor vertrek. Dan komt de eerste mededeling van de Captain aan de passagiers: de vertaging van minimaal 50 minuten wordt bekend gemaakt. Dat de passagiers daar niet echt veel vrolijker van worden spreek voor zich.... Rollenspel één les 4, week 2 maakt zich bekend. Zakenmannen staan op. Die vergadering heeft nu toch geen zin meer. Jassen worden aangedaan, laptops gepakt, pakken gladgestreken en in een soort van colone verplaatsten ze zich richting de deur. Alsof het afgesproken werk is. Jep, de deur zit dicht.....
Vervolgens vallen lessen 4, 6 en 7 uit respectievelijk week 2 en 3 tegelijk samen. Dát hadden ze met niet verteld tijdens de cursus en al helemaal niet geoefend hoe in een dergelijke situatie te handelen! Terwijl wij ons allen in het schommelende toestel staande proberen te houden wisselen de emoties onder de passagiers zich af. Boosheid, woede, ontevredenheid, teleurgesteldheid, bangheid en angst. Kom maar door, ik kan het inmiddels handelen hoor.

Nou is het met een vliegtuigdeur zo dat waneer ie dicht zit, zit ie dicht.... En kan ie alleen weer open na heel veel procedures, woorden heen en weer en economische afwegingen. Na ongeveer een klein uur doet de captain een concessie en mogen de passagiers zonder bagage die dat willen van boord.
Eén man deelt me bij de uitgang mede (waar wij ze uiteraard allen heel vriendelijk toelachen en een prettige dag toewensen...) dat zijn bagage hem gestolen kan worden maar dat hij geen seconde langer in dit toestel wil blijven zitten. De strekking van die boodschap zal later die ochtend pas echt tot me doordringen....

Overige passagiers worden met veel improvisatietalent onze zijde door middel van service aan de grond voorzien van een broodje en een kopje koffie of thee. De purser vermoedt namelijk al dat de service in de lucht geen optie zal zijn met dergelijke rukwinden en windsnelheden als die van die dag. De purser deelt me mee dat zoiets slechts zelden voorkomt en maakt mij de blije getuige van duidelijk een heel bijzonder feit nummer 2.
Een klein beetje trots voel ik me wel. Dat ik morgen op de cursus iets te vertellen heb moge duidelijk zijn! Me op dat moment nog he-le-maal niet bewust dat dit pas het vervolg is van een wel erg turbulente dag....

12:30. De deur is dicht, de gate is afgekoppeld en het taxiën gaat beginnen. Wanneer ik plaatsneem op mijn stoel, de riem vastmaak en aantrek, voel ik pas de kracht die de wind op het toestel uitoefent. Ruimte voor paniek of stress voel ik niet, eerder opwinding en spanning.

Zodra we hoogte hebben gewonnen en het fasten-seatbelts sign uit is, sta ik op uit mijn stoel om te kijken waar mijn hulp gebruikt kan worden. De Purser had gelijk. Door de turbulentie is het niet mogelijk om service in de lucht te verlenen en daarnaast wordt alle passagiers dringend verzocht te blijven zitten met de stoelriemen vast. Eigenlijk best relaxed bedenk ik bij mezelf. Zo heb ik rustig de tijd om het hele vliegtuig eens van binnen en buiten te bekijken, ieder kastje open te trekken en helpen mijn collega's graag bij alle kleine en grote onduidelijkheden.

Tijdens mijn check in de achterste galley zegt André dat het zodadelijk bij de landing wel gezellig zal zijn wanneer ik bij hun drieën kom zitten. Na mijn ervaring met de minder spraakzame buurman in de businessclass tijdens opstijgen ben ik de eerste die 'jaaaaa' roept.

Met goedkeuring van de purser zal ik gedurende de landing gezellig naast André op de klapstoel plaatsnemen.

Na zo'n 60 minuten vliegen worden de voorbereidingen getroffen voor de landing. Ik voel aan het vliegtuig dat hoe meer we dalen, hoe meer de turbulentie toeneemt. Eén stap links, 2 stappen rechts, hink, hink, 2 stapppen links, pak vast met rechts.... Na ja, nog een paar minuten en dan zal de kist aan de grond gezet worden. Blijven lachen Rian, dit is je werk....

Na het teken "cabin crew - take your seats" vleien we ons neer in de achterste galley en met z'n vieren op een rij wachten we de landing af. Mooie verhalen schieten heen en weer, we lachen en praten en proberen de toenemende turbulentie niet op te merken, Door de gesprekken heen geeft André me nog even de goede tip mee om stevig te blijven zitten.
Voeten beetje uit elkaar, rug en hoofd stevig tegen de rug van de stoel. Om klappen op te vangen.....
Langzaam aan voel ik m'n buik gaan opspelen. Op zich ben ik wel wat gewend, maar dit slaat alles.
Tijdens de gesprekken zoeken mijn collega's en ik steeds meer naar vasten punten aan
de horizon, focussen we ons op onze magen en trekt Ilse een kastje open met een blikje cola.

Ik denk dat mijn witte gezichtje haar opvalt en ze duwt het blikje in m'n handen. "Neem een flinke slok en boeren!". Het lijkt te helpen en de captain zet gelukkig de verdere landing in. De vaste grond komt steeds een stukje dichterbij en dichterbij. Dan gebeurt het onverwachte maar onvermijdelijke. De captain trekt het vliegtuig door. Onze gesprekken zijn verstomd en terwijl we naar buiten kijken zie ik de grond weer steeds verder bij ons vandaan en besef ik me: een GO-AROUND.... André deelt me mee dat zoiets slechts zelden voorkomt en maakt mij de inmiddels iets minder blije getuige van duidelijk een heel bijzonder feit nummer 3. Een klein beetje trots voel ik me wel. Dat ik morgen op de cursus iets te vertellen heb moge duidelijk zijn! Me op dat moment nog he-le-maal niet bewust dat dit voorlopig nog niet het einde is van een wel erg turbulente dag....

Terwijl we weer hoogte winnen draai ik me om en kijk voorzichtig de cabine in. Ik ben
duidelijk niet de enige waarbij de maag zich omdraait en vele passagiers houden hun
maaginhoud niet meer binnen. Wat een ellende... De captain zet de 2e poging tot landen in en het hele vliegtuig houdt haar adem in. Zet hem alsjeblieft aan de grond.... De gesprekken in onze galley zijn verstomd en een ieder concentreert zich volledig op de eigen maaginhoud.

Alleen Sylvia voelt zich opperbest en blijft lachen en grapjes maken. Veel respons krijgt ze niet. Langzaam aan voel ik het water in m'n mond. Ik stoot André aan en vraag om een zakje.

Wanneer ik me per ongeluk omdraai het gangpad in en daar een vrouw zich midden door het gangpad haar volledige maag zie en hoor legen hou ook ik het niet meer binnen. Op mijn beurt steek ik Ilse aan en zij vliegt het toilet in.

Landing twee is ook geen succes. De captain vind het een te groot risico om de kist hier aan de grond te zetten. We ontvangen zijn telefoontje waarin hij ons verteld uit te gaan wijken naar Londen. Wellicht is het weer daar iets beter.... Ilse deelt me mee dat zoiets slechts zelden voorkomt en maakt mij de inmiddels iets minder blije getuige van duidelijk een heel bijzonder feit nummer 4 deze dag. Een klein beetje trots voel ik me wel. Dat ik morgen op de cursus iets te vertellen heb moge duidelijk zijn! Me op dat moment nog he-le-maal niet bewust dat dit voorlopig nóg niet het einde is van een wel erg turbulente dag....

We winnen hoogte op weg naar Londen en even zal het teken stoelriemen vast uitgezet worden. Dat houdt in dat de passagiers zullen gaan lopen en vechten om water en het toilet.

Wij hebben een halve minuut om ons hier op voor te bereiden en dat doen we als volgt: stap 1: leeg de rest van uw maag volledig, stap 2: veeg uw mond af aan een servetje, stap 3: neem een smintje, stap 4: breng lippenstift aan op de lippen. Wanneer het stoelriemen vast teken uitggaat, draaien we ons om, toveren die stralende glimlach tevoorschijn en lopen de cabine in: "glaasje water meneer?"......

Je begrijpt, de chaos was compleet. Paniek, angst, verslagenheid, woede en beroerdheid
wisselden zich bij de passagiers af.
Londen Gatwick wordt onze uitvalshaven. Tijdens het benaderen van de luchthaven voelde de lucht rustiger en waren we er van overtuigd dat we nu eindelijk weer vaste grond onder onze voeten zouden gaan voelen. Passagiers werden vriendelijk verzocht te gaan zitten, de stoelriemen vast te maken, de tafeltjes op te klappen en zich van het laaste beetje maaginhoud te ontdoen.....
De landing werd ingezet en door het kleine raampje zie ik Londen steeds dichterbij komen. Tot ik me ineens besef dat de afstand tussen ons en Londen langzaam aan weer steeds groter word. De 3e go-around is een feit. De tranen staan me nader dan het lachen en ineens besef ik me hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn en vraag ik me af of we ooit op de normale manier zullen landen. Hoe staat het met de brandstof? Hoe lang kunnen we pogingen blijven doen? Hoe lang houden we de passagiers nog rustig? De evacuatie commando's schieten door m'n hoofd en ik voel me wonderbaarlijk rustig worden. Hier ben ik de afgelopen weken voor getraind. Mocht er iets gebeuren, dan weet ik het gewoon. Geen paniek, rustig aan. Been there done that, kom maar door!

Toch ben ik blij en opgelucht wanneer de 4e poging tot landen een succesvolle is en we
stilstaan op het vliegveld van Londen Gatwick. Ik verbaas me hoe snel paniek kan omslaan in woede onder de passagiers. Inderdaad, we staan nu in Londen i.p.v. Manchester, maar kom op, we zijn in ieder geval veilig geland!! André geeft me de zoveelste nuttige tip: zeg gewoon het volgende Rian: "het grondpersoneel is volledig op de hoogte van uw situatie en zullen de nodige maatregelen nemen om u zo goed mogelijk te helpen." En ik denk alleen: nu uitstappen, wegwezen, voor ons is het ook een zware vlucht geweest.

Nadat we weer enigszins zijn bijgekomen besluit de captain samen met de purser dat het mooi is geweest voor vandaag. We vliegen deze dag niet meer terug. Wanneer ik mijn kamerdeur van het Hilton openzwaai en verdrink in een met kussens overladen bed begin ik me een beetje te beseffen wat ik deze dag allemaal heb meegemaakt. Morgen vliegen we terug, morgen ga ik weer verder met mijn cursus, maar deze dag kan ik in m'n broekzak steken. Dankzij de onovertroffen steun, hulp en geduld van een geweldige bemanning kan ik terugkijken op een ontzettend mooie en leerzame trainingsreis. Sommige CA's maken dit nooit mee en ik alles op mijn 2e trainingsreis. Daarbij komt; was de belangrijkste reden niet dat ik dit werk ging doen vanwege het feit dat je 's morgens nooit weet wat er die dag kan en gaat gebeuren....?

Een wereldbaan dus, mijn baan, mijn droom, mijn geluk, mijn stralend blauwe toekomst....!

(om privacy redenen zijn de namen in dit stuk veranderd).

Liefs Rianne