Paramaribo, Suriname

.....Een diepe zucht ontsnapt uit haar intens vermoeide lichaam. Met haar laatste krachten slaat ze het mulle zand langs haar heen naar achteren. Ze is in een soort trans, waarbij ze niet doorheeft dat ik haar met een inmens respect en ingehouden adem gadesla......

Als een verrassing op mijn rooster. Paramaribo, Suriname. Een 5-daagse, wat inhoudt dat ik 3 dagen in dit land vrij te spenderen heb. Dan moet het gaan gebeuren denk ik. Mijn eerste jungle-tocht. In de hoop dat er meerdere bemanningsleden dit plan hebben, sla ik snel nog wat 'safari-items' in en zet mijn liefste puppy-ogen op om zo een heuse backpack bij mijn huisgenootje los te krijgen. Ik ben er klaar voor, kom maar door met de krokodillen en pyrahna's!

Nederland verlaten met een slordige 28 graden op de meter, verwelkomt in Suriname met dikke regendruppels. Dat verwacht je niet. Regenseizoen. Dat had ik kunnen weten. Mag de pret echter niet drukken; de grote plas is weer overgestoken en na een vlucht vol gezellige, praatgraage en geinteresseerde passagiers (en ja, ze kennen elkaar écht allemaal, ongelofelijk!) voel ik me helemaal klaar voor de "Suriname-experience".

De helft van de bemanning hoort hier min of meer thuis. Plannen liggen er om familie en vrienden te bezoeken en even thuis te komen. Gelukkig zijn er ook een paar die mee willen op mijn zo wenselijke safari! In het hotel worden we al opgewacht door een reus van een Surinamer en na een aantal luttele minuten zijn we over, zijn de dollars uit mijn portemonnee verdwenen en de trip gepland. Wauw, deze man is pas een heus 'excursie-kanon', die moet eens gaan solliciteren bij de Go-Go!!

Gedurende 3 fantastische dagen geniet ik van het land, de mensen, het eten en de heerlijk heersende relax-moraal. Dáár kan ik me wel in vinden. Vandaag niet, dan morgen maar.
Met een bootje trotseren we via Albini de Marowijne rivier richting Galibi. Daar wonen de indianen in een inheems dorpje en gaan wij de nacht doorbrengen. Regen en zon wisselen elkaar in een rap tempo af. Zo voel ik de warme zonnestralen op mijn stralende gezicht en zo verdwijnen we weer onder het grijze zeil.

Aangekomen in Galibi overvalt me een gevoel van overweldigende vrijheid en geluk. Dat ik dit allemaal zomaar mee mag maken. En wat wonen de mensen hier heerlijk. Sjors verteld ons verhalen hoe hij weet te overleven in de jungle, zijn gevecht met een anaconda, waarom Columbus de indianen de naam 'rood-huiden' gaf en leidt hij ons rond langs palmbomen, hutjes, bootjes en hangmatten. Even lijkt de wereld stil te staan.

's Avonds stappen we in het pikke donker het bootje in en laten ons op de rivier afvoeren naar een verlaten strand. En daar sta ik dan ineens, oog in oog met een groene zee-schildpad van zeker 1,5 meter lang. Wat is ze mooi.... De kracht in haar poten, de zucht die uit haar bek ontsnapt, haar intuitie om de rivier en het water weer te vinden. Zij heeft haar best gedaan om haar soort te laten voortbestaan en ik, ik was niet meer dan haar stille getuige.

Dit land kan je echt veranderen en met beide voeten op de grond zetten. De mensen genieten echt van het leven en laten zich zeker niet leiden door de tijd.
We zijn eigenlijk zo klein en breekbaar.
Door groot verdriet in mijn directe omgeving, besef ik des te meer hoe gezegend wij zijn met de mogelijkheid
om te kiezen en dingen als dit te mogen zien en ervaren.

Het hart vraagt ons te genieten van elke dag en deze boodschap door te geven. Het lijkt een cliché, maar een cliché is nou
eenmaal een cliché omdat er zoveel waarheid in schuilt.

En waarom zouden we luisteren naar de vraag uit ons hart?
Zoals Paulo Coelho dat mooi heeft verwoord:
"Omdat je het nooit stil zal kunnen houden. En zelfs al doe je net of je niet hoort wat het zegt, het zit toch in je borst en blijft herhalen wat het denkt over het leven en de wereld."
"Zelfs al is het veraderlijk?''
"Verraad is een overval waar je niet op bedacht bent. Als je je hart goed kent, zal het je nooit kunnen overvallen. Want je zult alle dromen en wensen die het heeft, kennen en daarmee weten om te gaan.
Niemand kan vluchten voor zijn eigen hart. Daarom is het beter te luisteren naar wat het zegt, zodat je nooit verrast wordt."

En terwijl ik kijk hoe ze met haar laatste krachten het mulle zand langs haar heen naar achteren slaat, sluit ik in die donkere nacht met haar een pact om deze boodschap over te brengen aan een ieder die het horen wil.

Liefs Rianne